DWADZIEŚCIA PIĘĆ LAT ZWIĄZKU BYŁYCH ŻOŁNIERZY ZAWODOWYCH I OFICERÓW REZERWY WOJSKA POLSKIEGO

13 czerwca 2006 r. w Warszawie Zarząd Główny zorganizował konferencję popularno- naukową w Centrum Konferencyjnym MON w celu uczczenia 25 rocznicy powstania Związku. Po mszy św. w Katedrze Polowej, złożono wieniec przy Grobie Nieznanego Żołnierza i dokonano wpisu do Honorowej Księgi. W konferencji uczestniczyło szereg osób reprezentujących władze państwowe, samorządowe, MON, Sztab Generalny WP oraz rodzaje Sił Zbrojnych.

Obrady otworzył prezes Związku gen. dyw. Adam Rębacz, który serdecznie powitał bohaterów 25 lecia i zaproszonych gości. Wysłuchano wygłoszonych referatów o genezie i pierwszych latach działalności Związku. Na zakończenie uczestnikom konferencji zostały wręczone odznaczenia .

Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego obchodził w 2006 roku 25. rocznicę powstania. Idea zorganizowania stowarzyszenia, które broniłoby interesów społecznych i socjalnych żołnierzy zawodowych, zwolnionych z czynnej służby wojskowej, zrodziła się dużo wcześniej - po raz pierwszy w okresie dużej redukcji kadry zawodowej Wojska Polskiego w 1957 roku. Obowiązująca wówczas ustawa emerytalna nie gwarantowała zwalnianym żołnierzom zawodowym wszystkich uprawnień, jakie posiadali w czasie pełnienia służby czynnej.

Potrzeba istnienia takiego Związku zarysowała się wyraźnie w połowie 1980 r. Ożywienie społeczne i polityczne w kraju sprzyjało jego utworzeniu. W terenie, często żywiołowo, w wielu wypadkach z grona członków Klubów Oficerów Rezerwy Ligi Obrony Kraju, powstawały grupy inicjatywne i zalążki organizacji skupiającej byłych żołnierzy zawodowych. W kręgu ich zainteresowań znalazły się dwie zasadnicze sprawy: obrona interesów socjalno-zdrowotnych środowiska byłych żołnierzy zawodowych oraz wspieranie, przez społeczne działanie, polityki obronnej państwa.

Wiosną 1981 roku sytuacja społeczna w pełni dojrzała do utworzenia Związku. Utworzeniem związku, który mógłby częściowo złagodzić zaistniałą sytuację byli zainteresowani emeryci i renciści wojskowi oraz władze państwowe i wojskowe. Ówczesne kierownictwo Ministerstwa Obrony Narodowej poparło inicjatywę utworzenia Związku.
   W dniu 12. lutego 1981 roku w warszawskim Klubie Garnizonowym Domu Wojska Polskiego "Za Żelazną Bramą" odbyło się spotkanie przedstawicieli organizacji społecznych i środowisk kombatanckich z przedstawicielami MON i Komitetu Obrony Kraju. Celem tego spotkania było powołanie Komitetu Założycielskiego Związku, który mógłby zrzeszać byłych żołnierzy zawodowych. Powołano Prezydium Komitetu Założycielskiego z płk. Romanem Lesiem na czele. W efekcie tych działań 1. kwietnia 1981 roku Prezes Rady Ministrów podpisał rozporządzenie w sprawie uznania Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych za stowarzyszenie wyższej użyteczności. Jednocześnie nadano Związkowi statut, ustalony i ogłoszony przez Ministra Spraw Wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej. Związek został zarejestrowany wg przepisów ustawy "Prawo o stowarzyszeniach". Komitet Założycielski wydał " Biuletyn Informacyjny", w którym zamieszczono informacje o jego działalności oraz o przyjętych dokumentach. W dniu 12 czerwca 1981 roku zostało podpisane pierwsze "Porozumienie pomiędzy Ministerstwem Obrony Narodowej a Związkiem Byłych Żołnierzy Zawodowych", w którym określono szczegółowo zobowiązania stron.

Na zebraniach powstających kół oraz na zjazdach wojewódzkich wybrano delegatów na pierwszy Założycielski Zjazd Krajowy, który odbył się w dniach 13 -14 czerwca 1981 r. w Warszawie. Delegaci na Zjazd reprezentowali około 20 000 członków, a podczas obrad wybrano naczelne władze: Zarząd Główny, Główną Komisję Rewizyjną oraz Główny Sąd Koleżeński. Na pierwszego prezesa wybrano płk. Romana Lesia, a wiceprezesami zostali: gen. bryg. Brunon Marchewka, płk Julian Leszczyński, płk Jan Bednarski, sekretarzem generalnym wybrano ppłk Aleksandra Amanowicza. Spośród wielu propozycji dotyczących nazwy nowego stowarzyszenia wybrano - Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych. ZBŻZ obejmował swym zasięgiem cały kraj. Skupiał żołnierzy zawodowych Wojska Polskiego będących w rezerwie lub w stanie spoczynku. Zjazd uchwalił związkowy statut i program działania. Przyjęty program działania obejmował trzy dziedziny działalności, a jego założenia przetrwały ćwierć wieku. Były one w różnym stopniu akcentowane podczas obrad wszystkich zjazdów do VII włącznie.

Program obejmował:

W działalności wewnątrzzwiązkowej:

- rozwijanie wśród członków wysokich wartości moralnych oraz dbanie o honor i godność żołnierza, a także umacnianie prestiżu byłych żołnierzy zawodowych;

- propagowanie tradycji polskiego oręża;

- organizowanie działalności kulturalnej, oświatowej i towarzyskiej;

- rozwijanie działalności związanej z zapewnieniem odpowiednich warunków socjalnych i zdrowotnych członków Związku, dokonywanie okresowych analiz potrzeb socjalnych, stanu zdrowotnego, organizowanie opieki, pomocy i samopomocy koleżeńskiej chorym i niedołężnym oraz rodzinom po zmarłych członkach Związku, zapewnienie pomocy prawnej oraz pomocy w uzyskaniu zatrudnienia, w zamianie mieszkania, w staraniach o zapomogi itp.

W działalności zewnętrznej:

- służenie doświadczeniem w doskonaleniu procesu szkoleniowo - wychowawczego w jednostkach, instytucjach i szkołach wojskowych;

- udzielanie pomocy w wychowaniu i szkoleniu obronnym młodzieży szkolnej;

- otaczanie opieką miejsc pamięci narodowej;

- popularyzowanie dorobku i osiągnięć wojska;

- rozwijanie współpracy z innymi stowarzyszeniami wyższej użyteczności.

W dziedzinie współpracy z wojskiem:

- organizowanie okresowych spotkań z dowództwami jednostek i kierownictwami instytucji wojskowych;
     - ścisłą współpracę z wojskowymi sztabami wojewódzkimi;
  - informowanie kierownictwa Ministerstwa Obrony Narodowej o aktualnym stanie organizacyjnym Związku, jego problemach i zamierzeniach;
   - występowanie z inicjatywą w sprawie normatywnego rozwiązywania przez resort obrony narodowej problemów byłych żołnierzy zawodowych, a także zmian i nowelizacji zarządzeń i przepisów.

Po I Krajowym Zjeździe Delegatów dominowały prace związane z organizowaniem działalności Zarządu Głównego, zarządów wojewódzkich, ustalaniem struktur Związku, zapewnieniem odpowiednich warunków pracy poszczególnych ogniw Związku oraz nawiązywaniem kontaktów z organizacjami paramilitarnymi, a także integracją środowiska, doskonaleniem pracy poszczególnych szczebli związkowej organizacji oraz wzrost liczby członków.

W dniach od 22 do 24 listopada 1985 roku obradował II Krajowy Zjazd Delegatów ZBŻZ, na którym ponownie wybrano płk dr Romana Lesia prezesem Zarządu Głównego Związku. Delegaci reprezentowali już 35 179 członków zrzeszonych w 623 kołach. Stanowiło to około 60% wszystkich ówczesnych rezerwistów oraz emerytów i rencistów wojskowych.
Związek realizował w tym okresie następujące zadania:
   1. W dziedzinie społecznej:
   - popularyzował patriotyczne tradycje Wojska Polskiego;
   - uczestniczył w spotkaniach z młodzieżą - rocznie organizowano ponad 12.000 spotkań;
   - nawiązywał i rozwijał współpracę terenowych ogniw Związku z pokrewnymi organizacjami społecznymi oraz z władzami administracji lokalnej;
   - inicjował budowę Domu Emeryta Wojskowego,
   - doprowadził do znowelizowania w 1983 r. wojskowej ustawy emerytalnej.
   2. W dziedzinie socjalno-zdrowotnej:
   - poznawał potrzeby socjalno-zdrowotne środowiska;
   - otaczał opieką ludzi szczególnej troski, samotnych i obłożnie chorych;
   - udzielał pomocy w poszukiwaniu pracy zwalnianym z czynnej służby zawodowej;
   - rozdzielał karty wczasowe do WDW i SNDW;
   - opiniował podania emerytów i rencistów wojskowych o zapomogi pieniężne.
  Uchwałą Zarządu Głównego w 1988 r. zostaje ustanowiona "Honorowa Księga Zasłużonych dla Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych". Podobne księgi powstały na szczeblu zarządów wojewódzkich.

III Krajowy Zjazd Delegatów odbył się w dniach 24 - 26 listopada 1989 roku. Prezesem Zarządu Głównego został gen. dyw. Brunon Marchewka, a wiceprezesami zostali: płk Tadeusz Łubiński, płk Aleksander Murynowicz, sekretarzem generalnym płk Antoni Przestaszewski. Podjęte przez Zarząd Główny i zarządy wojewódzkie działania na rzecz popularyzowania założeń Związku w środowisku emerytów i rencistów wojskowych oraz wśród kadry zawodowej jednostek wojskowych uatrakcyjniły Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych do tego stopnia, że w czerwcu 1989 r stan członków wynosił 41 340 zrzeszonych w 668 kołach.
     W całej kadencji Zarząd Główny położył szczególny nacisk na poprawę trudnej sytuacji materialnej emerytów i rencistów wojskowych wynikającej z tworzenia się tzw." starych portfeli". Ministerstwo Obrony Narodowej i Zarząd Główny podejmował szereg działań, które zakończyły się uchwaleniem w 1993 roku, ustawy "O zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin". Ustawa ta, będąca wynikiem społecznego kompromisu, zapewniała emerytom i rencistom wojskowym płacową waloryzację świadczeń, a tym samym stabilne warunki materialne.
     W kwietniu 1992 roku Sąd Rejonowy w Warszawie, na wniosek Zarządu Głównego Związku, wydał postanowienie o powołaniu Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym.

IV Krajowy Zjazd Delegatów odbył się w dniach 19 - 20 listopada 1993 roku. W tym czasie Związek zrzeszał 34.121 członków w 632 kołach. Zarząd Główny powierzył funkcję prezesa płk. Antoniemu Przestaszewskiemu, wiceprezesami zostali płk. płk. Zenon Gębicki, Tadeusz Łubiński, Józef Piotrowicz, sekretarzem generalnym płk Zenon Biesaga, skarbnikiem płk Lesław Górny. W tym okresie nastąpiła zmiana priorytetów w działalności Związku. W większym stopniu podejmowano problemy proobronne, patriotyczno-wychowawcze i społeczne. W czerwcu 1995 r. podpisano porozumienie o współpracy pomiędzy Ministrem Obrony Narodowej i naczelnymi władzami sześciu stowarzyszeń skupiających byłych żołnierzy zawodowych, a mianowicie: Związkiem Byłych Żołnierzy Zawodowych, Stowarzyszeniem Seniorów Lotnictwa Wojskowego, Związkiem Żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego, Związkiem Kadetów II Rzeczypospolitej Polskiej, Związkiem Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej, Związkiem Oficerów Służby Stałej Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej Polskiej. W wyniku tego porozumienia powołano Przedstawicielstwo Stowarzyszeń. Przewodniczącym tego Przedstawicielstwa został prezes Zarządu Głównego ZBŻZ. Przedstawicielstwo dało początek współdziałaniu stowarzyszeń żołnierskich o różnych rodowodach i doprowadziło do powołania Federacji Stowarzyszeń Rezerwistów i Weteranów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Obradujący w dniach 6 i 7 listopada 1997 r. V Krajowy Zjazd Delegatów stanął przed problemem nowego określenia formuły Związku. Dokonano zmiany w statucie, które umożliwiły wstępowanie do Związku oficerom i podchorążym rezerwy oraz żołnierzom zawodowym w służbie czynnej. Przyjęto nową nazwę: Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego. Związek stał się jedynym w Polsce stowarzyszeniem, którego członkami mogli być obok byłych żołnierzy zawodowych również kadrowi żołnierze rezerwy WP. Znaczenie Związku podkreślała rozbudowana struktura organizacyjna z ponad 630. Kołami terenowymi, w których było prawie 34 tysiące członków.
     Zarząd Główny powierzył funkcję prezesa płk. dr. inż. Zenonowi Biesadze, wiceprezesami zostali: płk Aleksander Kubacki, płk Mieczysław Mikrut, płk Józef Piotrowicz, sekretarzem generalnym płk Jerzy Jackiewicz, skarbnikiem płk Lesław Górny. Przyjęte po 1997 r. nowe priorytety w rozwoju społeczno-gospodarczym kraju i polityce obronnej państwa zaowocowało wprowadzeniem, prawie jednocześnie, czterech reform ustrojowych. Pojawiły się zapowiedzi niekorzystnych zmian w wojskowej ustawie emerytalnej. Dlatego jednym z najważniejszych przedsięwzięć realizowanych w działalności Związku, było prowadzenie batalii o nie odbieranie uprawnień emerytalnych żołnierzom zawodowym i ich rodzinom.
   Ważnym wydarzeniem, w skali światowej, było przyjęcie Polski do Sojuszu Północnoatlantyckiego. Mieliśmy świadomość, że przyjęcie Polski do Sojuszu wzmacnia nasze bezpieczeństwo zewnętrzne. Przynależność ta nie zwalnia jednak Polski od obowiązku utrzymywania na wysokim poziomie własnej, narodowej zdolności obronnej.
      Ważnym przedsięwzięciem w procesie integracji Polski z NATO, był przodujący udział naszego Związku, w ramach Przedstawicielstwa Stowarzyszeń, w organizacji i powołaniu Federacji Stowarzyszeń Rezerwistów i Weteranów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Federacja Stowarzyszeń została powołana przede wszystkim w celu reprezentowania polskich organizacji żołnierzy rezerwy w strukturach Sojuszu Północnoatlantyckiego. Stowarzyszenia te w państwach NATO skupiają ogromne rzesze rezerwistów i weteranów żołnierskiej służby. Reprezentacje narodowe tych stowarzyszeń tworzą Międzysojuszniczą Konfederację Oficerów Rezerwy (CIOR), afiliowaną przy NATO, której członkiem rzeczywistym, od Kongresu Ateńskiego CIOR w sierpniu 1999 r., jest również nasza Federacja.

VI Krajowy Zjazd Delegatów Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego obradował w dniach 7 i 8 listopada 2001 roku. Integralną częścią Zjazdu były obchody Jubileuszu XX lecia Związku. Krajowy Zjazd Delegatów, wśród licznych rozpatrywanych problemów, wiele uwagi poświęcił strukturze organizacyjnej Związku, a zwłaszcza konieczności zmiany nazw zarządów wojewódzkich. Ta konieczność wynikała ze zmiany podziału administracyjnego kraju. W miejsce dotychczasowych 49 zarządów wojewódzkich, utworzono 16 zarządów wojewódzkich (z siedzibami w miastach, w których ulokowano urzędy wojewódzkie) oraz 33 zarządy rejonowe (w miastach, które przestały być wojewódzkimi).
    W kwietniu 2002 r. skierowano do Ministra Obrony Narodowej prośbę o spowodowanie normatywnego uregulowania (np. w ustawie o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych) możliwości mianowania na wyższy stopień wojskowy byłych żołnierzy zawodowych, którzy nie są rezerwistami na przydziałach mobilizacyjnych, ani nie mają uprawnień kombatanckich, natomiast, jako wolontariusze, w ramach stowarzyszenia żołnierskiego prowadzą aktywną działalność na rzecz krzewienia patriotyzmu oraz umacniania obronności i bezpieczeństwa państwa. Finalnym posunięciem, zamiast normatywnego uregulowania możliwości mianowania, było opracowanie nowego rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 17 czerwca 2004 r. w sprawie mianowania na stopnie wojskowe, w którym całkowicie zlikwidowano z dniem 1 lipca 2004 r. możliwości mianowania "za wyjątkowe zasługi". W odpowiedzi opracowano projekty nowelizacji ustaw, które zostały skierowane do Ministra ON i do Senackiej Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego.
     W kwietniu 2004 r. podpisano nowe Porozumienie o współpracy pomiędzy Ministrem Obrony Narodowej oraz następującymi Stowarzyszeniami i Fundacjami: Fundacją Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym, Fundacją Pomocy Weteranom Ludowego Wojska Polskiego, Klubem Kadetów Weteranów II Wojny Światowej, Klubem Kombatantów 4 Pomorskiej Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego, Stowarzyszeniem Seniorów Lotnictwa Wojskowego Rzeczypospolitej Polskiej, Związkiem Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego, Związkiem Kadetów II Rzeczypospolitej Polskiej, Związkiem Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej im Marszałka Józefa Piłsudskiego, Związkiem Oficerów Służby Stałej Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej Polskiej, Związkiem Żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego. Konieczność podpisania tego porozumienia wynikała z nowych uregulowań zawartych w Decyzji Nr 257/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 września 2003 r. w sprawie określenia zasad i trybu współpracy resortu obrony narodowej z organizacjami pozarządowymi. Jednym z ważniejszych ustaleń tego porozumienia, dotyczących naszego Związku, jest treść pkt. 6 w § 4, w którym resort obrony narodowej zobowiązuje się do "współdziałania ze Stowarzyszeniami i Fundacjami, zwłaszcza ze Związkiem Byłych Żołnierzy Zawodowych Wojska Polskiego, w organizowaniu opieki specjalnej (paliatywnej) dla byłych żołnierzy zawodowych i ich rodzin".

Rezultatem aktywizacji współdziałania Zarządu Głównego Związku z Konwentem Dziekanów Korpusu Oficerów Wojska Polskiego były spotkania, które miały na celu zarówno przybliżenie środowiska żołnierzy kończących zawodową służbę wojskową do struktur organizacyjnych naszego Związku, jak również rozszerzenie zakresu i form dalszej współpracy. Przyjęcie naszego Związku do EUROMIL-u, w charakterze obserwatora, nastąpiło w Budapeszcie, na Kongresie tej organizacji, na którym nasz wniosek przedstawiał Przewodniczący Konwentu Dziekanów płk Marek Bielec.

W okresie po VI Krajowym Zjeździe Delegatów Związku, podjęto w Polsce restrukturyzację sił zbrojnych zmierzającą do zmniejszenia liczby jednostek i instytucji wojskowych przy jednoczesnym zachowaniu możliwości obronnych. Zmniejszając liczebność sił zbrojnych rozwiązano wiele związków taktycznych i jednostek wojskowych pozostawiając w opuszczonych garnizonach tylko wojskowe osiedla i emerytowanych rezerwistów. Tę sytuację szczególnie dotkliwie odczuły niektóre koła i zarządy rejonowe naszego stowarzyszenia, gdyż w wyniku likwidacji patronackich jednostek i instytucji wojskowych pozbawione zostały swych dotychczasowych siedzib.

VII Krajowy Zjazd Delegatów Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego obradował w dniach 25 i 26 października 2005 roku. Zjazd przyjął uchwałę programową, znowelizował Statut Związku oraz postanowił, że Związek jest przygotowany i powinien zostać zarejestrowany przez Sąd Rejestrowy i otrzymać status "organizacji pożytku publicznego". Zjazd wybrał władze naczelne Związku: Zarząd Główny; Główną Komisję Rewizyjną oraz Główny Sąd Koleżeński. Na pierwszym posiedzeniu Zarządu Głównego wybrano prezydium oraz powierzono funkcję prezesa ZG gen. dyw. Adamowi Rębaczowi a wiceprezesami zostali - płk dr Kazimierz Kolasa, płk mgr inż. Jan Gazarkiewicz, płk mgr Aleksander Kubacki, sekretarzem generalnym płk mgr inż. Kazimierz Augustynowicz. Przewodniczącym GKR został płk Zbigniew Domański, przewodniczącym GSK płk mgr Józef Piotrowicz. Stan liczebny członków Związku na dzień 31.12.2005 r. wynosił 25.377, zrzeszonych 565 kołach. 2.448 Członków Związku jest kombatantami. W miesiącu kwietniu 2006 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego po rozpoznaniu postanowił wpisać w Krajowym Rejestrze Sądowym nadanie Związkowi Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego statusu organizacji pożytku publicznego i zatwierdził zmiany dokonane w Statucie. W miesiącu maju br. na Kongresie w Atenach Związek został członkiem rzeczywistym EUROMIL-u.
     Bardzo uroczyście obchodziliśmy w 2005 r. 25 - tą rocznicę powstania Związku. Zarząd Główny zorganizował konferencję popularno-naukową w dniu 13 czerwca. Prawie wszystkie zarządy wojewódzkie i rejonowe oraz koła Związku od miesiąca kwietnia do listopada włącznie organizowały swoje uroczystości. W uroczystościach w jednostkach terenowych brali udział członkowie prezydium i Zarządu Głównego. Bardzo licznie w tych obchodach uczestniczyli przedstawiciele władz wojskowych, samorządowych i państwowych. Dużo zaangażowania i wysiłku w br. wkładali nasi członkowie w realizację zadań, w ramach organizacji pomocy specjalnej (paliatywnej). Na wysokim poziomie stały zawody sportowo-strzeleckie.
     Rozpatrując dwudziestopięciolecie działalności Związku, należy pamiętać, że był to okres wyjątkowy w dziejach naszego państwa. Następowały w tym czasie ważne zmiany ustrojowe. Mimo nie zawsze przychylnego postrzegania wojskowego środowiska i różnorakich nacisków Związek przetrwał, zachowując swą godność i społeczny szacunek. Było to możliwe, że konsekwentnie przestrzegano podstawowych zasad działalności związkowej, jakimi były, są i będą:
     - ścisła więź i współdziałanie z Wojskiem Polskim;
     - zachowanie neutralności partyjnej;
     - przestrzeganie tolerancji światopoglądowej.
    Kierując się tymi zasadami Związek zdecydowanie bronił i nadal broni godności i honoru wszystkich żołnierzy Wojska Polskiego. Zwraca uwagę na potrzebę krzewienia postaw patriotycznych, zwłaszcza wśród młodzieży, oraz propaguje konieczność umacniania zdolności obronnych Państwa Polskiego - Ojczyzny wszystkich Polaków.
W statutowej działalności Związku nadal można wyodrębnić dwie zasadnicze dziedziny, są nimi: działalność socjalno-zdrowotna i społeczna. Przyjęcie Polski do Sojuszu Północnoatlantyckiego oraz członkostwo w Federacji Stowarzyszeń wpłynęło na wyodrębnienie w 2000 r. nowej dziedziny - tzw. działalności proobronnej.
    W ramach działalności socjalno zdrowotnej Związek bada przez swoje struktury organizacyjne potrzeby oraz organizuje opiekę socjalną i paliatywną dla samotnych i obłożnie chorych. Troszczy się również o wdowy po żołnierzach zawodowych. Pozycja materialna wielu emerytów i rencistów skłoniła Związek do powołania Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym, aby w trudnych sytuacjach życiowych służyć doraźną pomocą finansową potrzebującym.
    W ramach szeroko pojętej działalności społecznej i działalności proobronnej Związek na pierwszy plan wysuwa troskę o obronność kraju, w tym o sprawną i dobrze uzbrojoną armię. Popularyzuje problemy współczesnego wojska, a także kształtuje, zwłaszcza wśród młodszego pokolenia, poczucie patriotyzmu i umiłowania Ojczyzny.
   Upowszechniane są stanowiska kół, zarządów wojewódzkich i rejonowych oraz władz naczelnych Związku w ważnych sprawach dotyczących obronności kraju i żywotnych interesów całego środowiska rezerwistów, emerytów i rencistów wojskowych. Problemy te są podejmowane w środkach masowego przekazu oraz w listach wysyłanych do parlamentarzystów i innych reprezentantów władzy państwowej. Popularyzowane są poglądy dotyczące najnowszych dziejów Polski i świata, przede wszystkim w aspekcie militarnym.
   Działalność ta nie zawsze przynosiła oczekiwane efekty. Rzadko, kiedy uzyskiwano, bowiem właściwe zrozumienie i życzliwą akceptację. Aby temu zaradzić i artykułować problematykę społeczną, utrzymywano kontakty z redakcją "Polski Zbrojnej", a od kwietnia 1995 r. rozpoczęto wydawanie nowej mutacji "Głosu Weterana" (od 2000 r. "Głosu Weterana i Rezerwisty") - czasopisma Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego - jako miesięcznika, nadając mu atrakcyjną szatę graficzną i podejmując aktualne problemy środowiskowe.

Zarząd Główny ZBŻZiORWP